اگرچه شینگن اصطلاحی رایج در ایران است، اما تلفظ درست آن شنگن Schengen zone است. کشورهای اتریش، بلژیک، جمهوری چک، دانمارک، استونی، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، ایسلند، ایتالیا، لتونی، لیتوانی، لوکزامبورگ، مالت، هلند، نروژ، لهستان، پرتغال، اسلواکی، اسلوونی، اسپانیا، سوئد، سوئیس و لیختن اشتاین، ۲۶ کشور عضو پیمان شینگن محسوب می‌شوند.
این منطقه که در وبسایت رسمی شینگن از آن با عناوینی هم‌چون بزرگترین منطقه بدون نیاز به پاسپورت جهان یاد شده است، در سال ۱۹۸۵ در کشور لوکزامبورگ طی یک قرارداد بین‌المللی به وجود آمد. بر اساس این پیمان، ۲۲ کشور عضو اتحادیه اروپا و ۴ کشور عضو انجمن تجارت آزاد اروپا (EFTA) که محدوده‌ای به مساحت ۴،۳۰۰،۰۰۰ کیلومتر مربع و جمعیتی ۴۲۰ میلیون نفری را در بر می‌گیرد، به عنوان مجموعه‌ای واحد عمل می‌کنند.
قرارداد شینگن Schengen نام خود را از دهکده‌ای به همین نام در لوکزامبورگ قرض گرفته است جایی که مرز این کشور با آلمان و فرانسه تلاقی می‌کند و در حال حاضر به طور سالانه محدوده شنگن تنها از محدوده اروپا پذیرای 1.25 میلیارد بازدید کننده است.
اولین بار در اواخر دهه 60 میلادی، یعنی در 12 جولای سال 1957 و درست پس از اتمام جنگ جهانی دوم، مجموعه کشورهای اسکاندیناوی که شامل 4 کشور سوئد، فنلاند، دانمارک و نروژ میشود، با امضای یک پیمان، تصمیم به برداشتن هرگونه محدودیتی برای رفت و آمد بین دو یکدیگر گرفتند. سپس در سال 1984 که کمتر از سی سال از آن پیمان می‌گذشت، کشورهای آلمان و فرانسه، چنین ایده و پیمانی را برای کشورهای عضو اتحادیه اروپا مطرح کردند؛ اروپا دومین قاره کوچک جهان است و به دلیل قرار گرفتن در یک منطقه با آب و هوای معتدل شمالی، به قاره سبز نیز معروف است. هرساله عده‌ی بسیاری قصد سفر به کشورهای اروپایی دارند و در سال‌های گذشته، نیازمند به دریافت ویزای هر کشور به طور جداگانه بودند که شامل وقت و هزینه زیادی میشد.
یک سال بعد، یعنی در سال 1985، پنج کشور شامل کشورهای لوکزامبورگ، فرانسه، آلمان غربی، بلژیک و هلند، در روستایی کوچک به نام شنگن که در کشور لوکزامبورگ قرار داشت، پیمان یا معاهده شنگن را به امضا رساندند که طبق این پیمان‌نامه، رفت و آمدهای بین این کشورها بدون هیچ محدودیتی انجام میشود و همچنین پس از تاریخ 19 ژوئن سال 1995، افراد خارجی تنها با تهیه نمودن ویزای شینگن، می‌توانستند به این 5 کشور، بدون نیاز به اخذ ویزای جداگانه، سفر داشته باشند. از آن زمان، عهدنامه شینگن همواره درحال تغییر و ویرایش بوده است و کشورهای بسیار زیادی در طی این سال‌ها، به آن پیوستند. تقریباً می‌توان گفت اغلب کشورهای باقی‌مانده اروپایی سعی به پیوستن به عهدنامه ویزای شنگن را دارند
از آنجایی که از سال 1985، تعداد کشورهایی که با ویزای شینگن می‌توان وارد آنها شد از 5 کشور به 26 کشور افزایش یافت و شینگن به یک منطقه واحد بین این کشورها تبدیل شد، می‌توان متوجه شد که این منطقه دارای مزایای بسیاری میباشد. از جمله مزایای شینگن، بصورت زیر می‌باشند.
رفت و آمد آزادانه و بدون محدودیت افراد، محصولات، خدمات و سرمایه بین کشورهای اروپایی
توسعه اقتصادی گسترده‌تر و بیشتر
تبادلات ارزی ساده بین کشورها
عبور آزادانه شهروندان جهان درصورت داشنن ویزای شینگن از مرزهای بین کشورها، بدون بررسی‌های مرزی
هماهنگی بین نیروهای پلیس و امنیتی بین کشورهای عضو منطقه شینگن با یکدیگر
بهتر است بدانید که منطقه شینگن هم‌اکنون شامل
26 عضو است که تمام آنها در اروپا قرار دارند
شامل 50 هزار کیلومتر مرز خارجی میشود که از این مقدار 80% مرز آبی و 20% مرز زمینی است.
شامل صدها فرودگاه و لنگرگاه کشتی میباشد.
ایستگاه‌های بین‌مرزی میان کشورها است.
شینگن ,کشور ,کشورهای ,ویزای ,منطقه ,سال ,ویزای شینگن ,شینگن از ,از آن ,رفت و ,کشور عضو
درباره این سایت